Karina Azlanova's world is made of stories, all of them which feel quite personal - fictional or not, yet they are always immediate: they unfold to us as living dreams or daydreams that we can follow, enchanted in these imaginative journeys. Below, having watched her film "Sleep Video" recently, we talk about her work.
Ο κόσμος της Karina Azlanova είναι φτιαγμένος από ιστορίες, καθημερινές ή μη - όλες τους αρκετά προσωπικές, φαντασιακές, ωστόσο άμεσες: μας φανερώνονται σα ζωντανά όνειρα ή ονειροπολήσεις τις οποίες δεν μπορούμε παρά ν' ακολουθήσουμε μαγεμένοι. Με αφορμή το "Sleep Video", παρακάτω συζητάμε λίγο για την δουλειά της.
(για τη συνέντευξη στα ελληνικά πλοηγηθείτε χαμηλά).
 | |||
| still from the film Sleep Video |
INTERVIEW IN ENGLISH
(Eleni Kaskoura)
In “Sleep
Video”, we are facing the world in our heads, mostly being away from it in a
condition of semi-tripping, and all that happens with a strange clarity. Is
that contradictive for you?Making this film I had to remind myself "this is a dream!" and keep in mind this thought whenever my hands were mechanically drawn to collect all the material in a logical chain. When usually films try to get closer to reality, with justified and consistent actions of both characters and events, I needed to reverse all this in order to get closer to the unconnected and chaotic reality of dreams.
I his
hypnotic sole, our hero is mute. Text and image become more separated, in a
way. Why did you made that choice?
Remembering
my own dreams, I can’t say that speech and dialogue actually take place, you
hear them somewhere from the side as well as your ghostly presence, you can
participate in a particular scene but still view yourself from an out of body
perspective, therefore the narrative form of the hero’s monologue is ideal for
this piece.
 |
| still from the project Rocket's Science by Karina Azlanova |
A film is a
small world created with its own rules and conditions, and viewers are invited
to visit this world, first of all to get an emotional experience, and
clarifications seem to destroy the experience and perception of this world. The
more the creator tries to explain everything and chew instead of the viewer,
the more boring the work will turn out, there will be nothing to think about
and nothing to feel. I believe that people love dark alleys, unexplored places,
and space for their own thoughts, something provoking imagination. Imagine that
you are looking at a picture for the first time and you don’t know anything
about it, what it is about, how it is made, what its meaning is, and you create
all these answers yourself just by feeling this picture, and now imagine if you
have been given instructions how to look at this picture and what to think
about, these are completely different realities. Sensibleness is a relative
thing in the world of ideas, and it is not a destination...
What was
the biggest challenge during the shoot?
As with
every shoot, the biggest challenge is bringing idea or vision into the real
world and in front of a camera without it becoming to corrupted or deformed.
For me, the fun ends when the technical process begins. Specifically in this
film, the narrator’s voice was a real pain in the ass, I couldn’t record the
real narrator’s voice (due to technical shortages and social connections), and
I used the text-to-speech program with the charming voice of a robot named
Henry slightly reminding me David Attenborough, but it sounded too robotic,
ignoring punctuation, lacking human intuitive pausing, pronouncing words too
fast or slow, so most of the words in the audio were cut into tiny pieces up to
prepositions, conjunctions, and interjections and then re-glued and
re-adjusted.
“You don’t
need to leave your room. Remain sitting on your table and listen. Don’t even
listen, simply wait. Be quiet still and solitary”. That phrase of Kafka came to
my mind while watching “Sleep Video”, the movie “Un homme qui dort” by Bernard
Queysanne as well. Do you relate to any of that?
Unintentionally.
Only after accomplishing this and other projects I find some serious
resemblance (and it makes me wonder is that how Kafka felt? If Queysanne was
making his works now, would they still be made in black and white?) Having
lived in Prague for two years, a fortiori in the status of an immigrant, this
state /mood just gets to you. It’s like the whole city is having a party, but
you’re not invited, and you are forced to turn the handcuffs of loneliness into
revelling solitude as if it was your own choice.
Name a book
that makes you cry.
I can't
recall crying but the biggest emotional impact experienced and most compassion
felt during and after reading was One Flew Over the Cuckoo's Nest, and maybe
Animal Farm.
 |
| still from the film Sleep Video by Karina Azlanova |
I’ve
noticed you always pick great music for your films, it matches each one’s
unique style perfectly as well. How do you work with sound on your films?
I am
convinced that music has a minimum of 50% influence on the perception of a
non-musical work, all the tears, all the inspiration, the suspense, all these
feelings are boosted to their highest thanks to the musical accompaniment.
Often it is music that inspires me to make a visual piece to it. But instead of
using someone else’s say ambient sound I once realised that I can just make my
own, which only added more authenticity to the whole picture. After starting to
make my own music and using it in my films it became “all in the day’s work”,
it’s precise, and exactly what I’m looking for (when I eventually find it). I
start with one continuous almost hypnotising tune, or rhythm, and then I play
and listen and add bits and pieces, like dressing up a Christmas tree.
Ok, so this
is actually a headline of another film of yours “Stockings, paper bags and
powder”, but I really want to hear more about it! You write: “Sadness as
solitude, schizophrenia as sense of humor, frankness as bad education.” Can you
expand or comment more on that?
During my
rebellious and maximalist teenage transformations I started to face such
phenomenon that people simply get it wrong, they choose the most suitable and
most comfortable explanation to anything regardless if it’s correct or true.
And that the appearance of something or someone doesn’t identify it, then it’s
up to you to either look deeper, to try to understand, and to allow this or that
possibility, or to just stay comfortable.
Five films
that make you want to be a filmmaker?
Man with a
Movie Camera by Dziga Vertov, being the first Ukrainian experimental film
accepted in the world and the main manifestation of the genre it has a
sentimental value to me as a Ukrainian. The cinema in Ukraine isn’t an
exemplary one, but when I saw this film for the first time in the distant 2010
in my cinema history class my jaw dropped at how bad-ass and weird it was and
the fact that something like that was done in the late 20’s locally.
Twin Peaks (and lots of other David Lynch works that have made a huge influence on my creative development), even though it’s a TV series not a film, much like Lynch, I think this is the often a better medium to get as deep as you need to into the situation and characters. It is exactly about diving into this created world with its given rules of existence, and my personal adoration for mysterious, confusing, and perfect imperfection.
The Goddess: How I fell in Love,
the unique film written, shot, and starring the extremely eccentric, genius
creator Renata Litvinova has proven to me that there is only one way to create
something, by doing it your own very special and at times odd way.
Only Lovers Left Alive and lots of other Jim Jarmusch works are always my cup of tea due to their tempo-rhythm, long beautifully-paletted scenes and that precious space for the viewer to think and dream in. The meaning is not always clear because of a beautiful overwhelming path to find it.
Moon. This one is the perfect example of the power of music. Clint Mansell is a gift to any film in general. It is a very atmospheric movie, with practically one single character, translating the outer space mood in full with no special alien appearances etc. The cosmic-size isolation and revealing idea of one’s self replaceability to the point of conflicting confidence that you are the original self.
Twin Peaks (and lots of other David Lynch works that have made a huge influence on my creative development), even though it’s a TV series not a film, much like Lynch, I think this is the often a better medium to get as deep as you need to into the situation and characters. It is exactly about diving into this created world with its given rules of existence, and my personal adoration for mysterious, confusing, and perfect imperfection.
 |
| poster from the film The Goddess: How I fell in Love |
Only Lovers Left Alive and lots of other Jim Jarmusch works are always my cup of tea due to their tempo-rhythm, long beautifully-paletted scenes and that precious space for the viewer to think and dream in. The meaning is not always clear because of a beautiful overwhelming path to find it.
Moon. This one is the perfect example of the power of music. Clint Mansell is a gift to any film in general. It is a very atmospheric movie, with practically one single character, translating the outer space mood in full with no special alien appearances etc. The cosmic-size isolation and revealing idea of one’s self replaceability to the point of conflicting confidence that you are the original self.
Are you constantly
working on something new? What are you working on now?
Fortunately
or unfortunately I always have multiple projects slowly becoming accomplished
but often sitting waiting for my attention. Currently I’ve finished an art
photography project about immigration and both its inner and outer impact and
now it’s a process of knocking on the doors and being let in.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
(Ελένη Κασκούρα)
Στο “Sleep Video”,
μοιάζουμε να ερχόμαστε σ’ επαφή με τον υποσεινήδητο κόσμο μας, κυριότερα
απομακρυνόμενοι απ’ αυτόν σε μια κατάσταση περίπου τριπαριστική, κι όλο αυτό
συμβαίνει με αξιοπερίεργη σαφήνεια. Eίναι κάτι ατιφατικό αυτό για σένα;
(Karina Azlanova)
Κάνοντας αυτή την ταινία έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου «πρόκειται για ένα όνειρο!» και είχα αυτό στο μυαλό μου οπότε τα χέρια μου έτειναν να χειριστούν το υλικό με λογικό τρόπο. Συνήθως όταν μια ταινία προσπαθεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα, καταφεύγει σε δικαιολογημένες και συνεπείς πράξεις των χαρακτήρων και των γεγονότων, εγώ έπρεπε να αντιστρέψω αυτή τη διάθεση για να πλησιάσω τον ασύνδετο και χαοτικό κόσμο των ονείρων.
Κάνοντας αυτή την ταινία έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου «πρόκειται για ένα όνειρο!» και είχα αυτό στο μυαλό μου οπότε τα χέρια μου έτειναν να χειριστούν το υλικό με λογικό τρόπο. Συνήθως όταν μια ταινία προσπαθεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα, καταφεύγει σε δικαιολογημένες και συνεπείς πράξεις των χαρακτήρων και των γεγονότων, εγώ έπρεπε να αντιστρέψω αυτή τη διάθεση για να πλησιάσω τον ασύνδετο και χαοτικό κόσμο των ονείρων.
 |
| Karina Azlanova's portrait |
Στον υπνωτισμένο του ρόλο, ο ήρωας μας είναι βουβός. Το
κείμενο και η εικόνα δρουν ξεχωριστά, κατά έναν τρόπο. Γιατί έκανες αυτή την
επιλογή;
Αναπολώντας τα όνειρά μου, δε θυμάμαι κάθολου λόγο ή
διάλογο, οι λέξεις ακούγονται από κάπου ενώ ο ίδιος παρίστασαι σαν φάντασμα,
μπορείς να μετέχεις σε κάποια συγκεκριμένη σκηνή αλλά και πάλι βλέπεις τον
εαυτό σου έξω απ’ την σωματική προοπτική, επίσης όσον αφορά την αφήγηση, ο
μονόλογος ήταν ιδανικός για αυτή την ταινία.
Πόσο σημαντικό είναι για σένα η ταινία σου να γίνεται
κατανοητή; Σ’ απασχολεί αυτό καθόλου κατά τη διάρκεια που φτιάχνεις την ταινία;
Μια ταινία είναι ένας μικρός κόσμος που κατασκευάζεται με τις
δικές του αρχές και συνθήκες, και οι θεατές είναι προσκεκλυμένοι σ’ αυτό τον
κόσμο, πρωτίστως για να βιώσουν μια συναισθηματική εμπειρία, και οι επεξηγήσεις
μοιάζουν να καταστρέφουν την εμπειρία και την πρόσληψη αυτού του κόσμου. Όσο
περισσότερο ο δημιουργός εξηγεί και δίνει εύκολη τροφή αντί ν’ αφήνει αυτή τη
διαδικασία στο θεατή, τόσο πιο βαρετό καταλήγει το έργο. Δε μένει τίποτα να
σκεφτείς και να νιώσεις. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι αγαπούν τις σκοτεινές
περιοχές, τις ανεξερεύνητες, και θέλουν χώρο για τις δικές τους σκέψεις, κάτι
που να παρακινεί τη φαντασία τους. Σκέψου να κοιτάς μια φωτογραφία για πρώτη
φορά χωρίς να ξέρεις τίποτα για αυτή, τι αφορά, πώς έγινε, ποιο το νόημά της,
και να δημιουργείς εσύ όλες τις απαντήσεις από μια ακαριαία προσωπική ενσυναίσθηση.
Και τώρα φαντάσου να σου δίνονται οδηγίες για το πώς να κοιτάξεις την εικόνα,
τι να σκεφτείς, αυτές είναι εντελώς διαφορτικές πραγματικότητες. Η κατανόηση
έχει να κάνει πολύ με τον κόσμο των ιδεών, και δεν είναι ένας προορισμός.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία κατά τη διάρκεια του
γυρίσματος;
Όπως σε κάθε λήψη, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να φέρεις την
ιδέα ή το όραμά σου στον πραγματικό κόσμο χωρίς η κάμερα να το αλλοιώσει ή να
το μειώσει. Για μένα, το διασκεδαστικό κομμάτι τελειώνει όταν ξεκινάει η
τεχνική διαδικασία. Συγκεκριμένα σ’ αυτή την ταινιά, η φωνή του αφηγητή ήταν
επίπονο πρόβλημα, δε μπορούσα να ηχογραφήσω την αληθινή του φωνή (εξαιτίας
τεχνικής ανεπάρκειας), και χρησιμοποίησα ένα πρόγραμμα φωνής με την γλυκιά φωνή
ενός ρομπότ που λέγεται Henry,
ο οποίος μου θύμιζε αμυδρά τη φωνή του David Attenborough, αλλά τόσο ρομποτικά, αγνοώντας την προφορά, χωρίς
τις ανθρώπινες παύσεις, εκφέροντας τις λέξεις πολύ γρήγορα ή αργά, έτσι που οι
περισσότερες λέξεις κοβόντουσαν σε μικρά κομμάτια μέχρι τις προθέσεις, τις
συζεύξεις και τις παρεμβολές κι έπειτα τις ξανακόλλησα και τις αναπροσάρμοσα.
 |
| still from the film Sleep Video by Karina Azlanova |
«Δε χρειάζεται να φύγεις απ’ το δωμάτιο σου. Παρέμεινε στο
γραφείο σου κι άκουσε. Μην ακούς καν, περίμενε. Μείναι σιωπηλός και μοναχικός.»
Αυτή η φράση του Κάφκα μου ήρθε όταν παρακολουθούσα το «Sleep Video», και η ταινία «Un homme qui dort» του Bernard Queysanne επίσης.
Είχες κάποια πρόθεση σ’ αυτούς;
Όχι σκόπιμα. Μόνο μετά την ολοκλήρωση
αυτής της ταινίας κι άλλων πρότζεκτ βρίσκω σημαντικές ομοιότητες (και με κάνει
να αναρωτιέμαι τι αισθανόταν ο Κάφκα; Ή αν ο Queysanne έκανε ταινίες στις μέρες μας,
θα διάλεγε ακόμα το ασπρόμαυρο;) Έχοντας ζήσει στην Πράγα για 2 χρόνια, κατά
κύριο λόγο ως μετανάστρια, αυτή η διάθεση με επισκέπτεται: Σαν όλη η πόλη να
έχει ένα πάρτυ, σαν να μην είσαι καλεσμένη, και σαν να πρέπει να κόψεις τις
χειροπέδες της μοναξιάς σου, σαν να τις φοράς από επιλογή.
Πες μας ένα βιβλίο που σ’ έκανε να κλάψεις.
Δε μπορώ να με θυμάμαι να κλαίω αλλά τη μεγαλύτερη
συναισθηματική επιρροή μου την έχει προκαλέσει το «Στη Φωλιά του Κούκου», και
ίσως το «Η Φάρμα των ζώων».
Λοιπόν, στην πραγματικότητα είναι επικεφαλίδα μιας άλλης σου
ταινίας, του “Stockings, paper bags and powder”, αλλά θέλω να ακούσω πιο πολλά
για αυτό! Γράφεις «Η θλίψη ως μοναξιά, η σχιζοφρένεια ως αίσθηση του χιούμορ, η
φρικαλεότητα ως κακή εκπαίδευση». Μπορείς να μιλήσεις ή να σχολιάσεις λίγο πιο
πολύ πάνω σ’ αυτό;
Δουλεύεις συνεχώς σε κάτι καινούριο; Τι δουλεύεις αυτό τον καιρό;
Ευτυχώς ή δυστυχώς έχω πάντα πολλαπλά πρότζεκτ τα οποία
ολοκληρώνω σιγά σιγά, αλλά κάποιες φορές περιμένουν την προσοχή μου. Αυτό τον
καιρό τέλειωσα ένα φωτογραφικό πρότζεκτ σχετικό με τη μετανάστευση τόσο με την
εσωτερική κι εξωτερική έννοια και τώρα είμαι στη διαδικασία να το κοινωποιήσω.
Έχω παρατηρήσει ότι στις ταινίες σου έχεις πάντα υπέροχη
μουσική, που ταιριάζει με μοναδικό τρόπο. Πως δουλεύεις όσον αφορά τον ήχο στις
ταινίες;
Είμαι πεποισμένη ότι η μουσική έχει τουλάχιστον 50% επιρροή
στην πρόσληψη μιας μη-μιούζικαλ ταινίας, όλα τα δάκρυα, όλη η έμπνευση, όλη η
αγωνία, όλα αυτά πιάνουν το ταβάνι τους μόνο με την βοήθεια της μουσικής.
Μάλιστα πολύ συχνά η μουσική καθοδηγεί κι εμένα την ίδια στο να οπτικοποιήσω
κάτι. Αλλά αντί να χρησιμοποιώ τη μουσική κάποιου άλλου, παίρνοντας ambient ήχους,
συνειδητοποίησα, ότι μπορώ να φτιάξω εγώ τον ήχο μου, κάτι που προσθέτει
αυθεντικότητα στο σύνολο της ταινίας. Έτσι το να φτιάχνω μόνη μου τον ήχο και
να τον χρησιμοποιώ στις ταινίες μου έγινε «η δουλειά μιας ολόκληρης ημέρας»,
είναι ακριβής, και ακριβώς αυτό που ψάχνω (όταν τελικά το βρίσκω). Ξεκινάω από
μια συνεχή υπνωτιστική συχνότητα, ή ρυθμό, και έπειτα παίζω κι ακούω αυτόν τον
ήχο προσθέτοντας μπιτς και κομμάτια, όπως θα στόλιζα ένα Χριστουγεννιάτικο
δέντρο.
 |
| still from the film Stockings, paper bags and powder by Karina Azlanova |
Κατά τη διάρκεια των επαναστατικών και μαξιμαλιστικών
εφηβικών μεταβατικών μου χρόνων ξεκίνησα να παρατηρώ το φαινόμενο ότι οι
άνθρωποι απλά το παίρνουν λάθος, επιλέγουν την πιο κατάλληλη και πιο βολική
εξήγηση για οτιδήποτε ανεξάρτητα αν είναι σωστό ή λάθος. Και δε μπορούν έπειτα
να διακρίνουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο, είναι σε σένα να το ψάξεις λίγο πιο
πολύ, να προσπαθήσεις να καταλάβεις, και να επιτρέψεις σε κάτι άλλο να συμβεί,
ή να μείνεις απλά στη βολή σου.
Πέντε ταινίες που σ’ έκαναν να θες να πεις θέλω να γίνω
σκηνοθέτιδα;
Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή του Dziga Vetrov, ήταν η πρώτη
ουκρανική πειραματική ταινία που έγινε αποδεκτή παγκοσμίως, και οι κύριες
θέσεις του είδους έγιναν κατανοητές σ’ εμένα που είμαι Ουκρανίδα. Αυτός ο
κινηματογράφος στην Ουκρανία δεν είναι συνηθισμένος, αλλά όταν είδα αυτή την
ταινία πρώτη φορά το μακρινό 2010 στην τάξη της ιστορίας κινηματογράφου και τα
χρειάστηκα στ’ αλήθεια, ήταν ασύλληπτο ότι κάποιος έκενε κάτι τέτοιο τη
δεκαετία του 20.
Το Twin Peaks (κι άλλες δουλειές του David Lynch επηρέασαν τη δημιουργική μου ανάπτυξη), ακόμα κι αν είναι σειρά και όχι ταινία, μερικές φορές νιώθω ότι είναι το καλύτερο μέσο για να εμβαθύνεις όσο χρειάζεσαι σε πράξεις και χαρακτήρες. Είναι σα να βουτάς σ’ αυτόν τον φτιαχτό κόσμο με τους κανόνες του, να τον κάνεις υπαρκτό, όπως επίσης εκφράζει και την προσωπική μου προτίμηση στο μυστήριο, το περίπλοκο, και στην τελειότητα του ατελούς.
“Godess: How I fell in love”, αυτή η μοναδική ταινία που έγραψε, κινηματογράφησε και έπαιξε η εκεντρική ιδιοφυία της Renata Litvinova μου έδειξε ότι ο μόνος τρόπος να φτιάξεις κάτι είναι κάνοντας το με τον δικό σου πολύ ειδικό και μερικές φορές παράδοξο τρόπο.
Το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» κι αρκετές άλλες δουλείες του Jim Jarmusch χαίρουν του θαυμασμού μου για το ρυθμό τους, τις μεγάλες σ’ έκταση και πολυχρωμία σκηνές, και τον χώρο που αφήνουν στο θεατή να σκεφτεί και να ονειρευτεί. Τα νοήματα δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρα αφήνοντας ένα υπέροχο μονοπάτι για να τα εξερευνήσεις.
Το «Moon». Αυτό είναι τέλειο παράδειγμα της δύναμης της επίδρασης της μουσικής. Ο Clint Mansell είναι δώρο για κάθε ταινία. Μια πολύ ατμοσφαιρική ταινία, πρακτκά με έναν μόνο χαρακτήρα, μεταφράζοντας την εξωγήινη ανθρώπινη διάθεση χωρίς χρήση άλιεν και των λοιπών στερεότυπων. Το κοσμικό μέγεθος της μοναξιάς και η αποκαλυπτική ιδέα του αντικαταστάσιμου εαυτού σε βαθμό σύγχησης του να απορείς αν είσαι εσύ ο ίδιος.
Το Twin Peaks (κι άλλες δουλειές του David Lynch επηρέασαν τη δημιουργική μου ανάπτυξη), ακόμα κι αν είναι σειρά και όχι ταινία, μερικές φορές νιώθω ότι είναι το καλύτερο μέσο για να εμβαθύνεις όσο χρειάζεσαι σε πράξεις και χαρακτήρες. Είναι σα να βουτάς σ’ αυτόν τον φτιαχτό κόσμο με τους κανόνες του, να τον κάνεις υπαρκτό, όπως επίσης εκφράζει και την προσωπική μου προτίμηση στο μυστήριο, το περίπλοκο, και στην τελειότητα του ατελούς.
“Godess: How I fell in love”, αυτή η μοναδική ταινία που έγραψε, κινηματογράφησε και έπαιξε η εκεντρική ιδιοφυία της Renata Litvinova μου έδειξε ότι ο μόνος τρόπος να φτιάξεις κάτι είναι κάνοντας το με τον δικό σου πολύ ειδικό και μερικές φορές παράδοξο τρόπο.
Το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» κι αρκετές άλλες δουλείες του Jim Jarmusch χαίρουν του θαυμασμού μου για το ρυθμό τους, τις μεγάλες σ’ έκταση και πολυχρωμία σκηνές, και τον χώρο που αφήνουν στο θεατή να σκεφτεί και να ονειρευτεί. Τα νοήματα δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρα αφήνοντας ένα υπέροχο μονοπάτι για να τα εξερευνήσεις.
Το «Moon». Αυτό είναι τέλειο παράδειγμα της δύναμης της επίδρασης της μουσικής. Ο Clint Mansell είναι δώρο για κάθε ταινία. Μια πολύ ατμοσφαιρική ταινία, πρακτκά με έναν μόνο χαρακτήρα, μεταφράζοντας την εξωγήινη ανθρώπινη διάθεση χωρίς χρήση άλιεν και των λοιπών στερεότυπων. Το κοσμικό μέγεθος της μοναξιάς και η αποκαλυπτική ιδέα του αντικαταστάσιμου εαυτού σε βαθμό σύγχησης του να απορείς αν είσαι εσύ ο ίδιος.
 | ||
| still from the project Queen Makiko by Karina Azlanova |
Δουλεύεις συνεχώς σε κάτι καινούριο; Τι δουλεύεις αυτό τον καιρό;
translation credits // Giorgos Efthimiou
coming next // S.J. Ramir
