Πριν περίπου 30 χρόνια (1986), τρεις άνθρωποι εκδίδουν το περιοδικό Κοντροσόλ στο Χάος. Πρόκειται για τους Αλέξη Μπίστικα, Δημήτρη Παπαϊωάννου και τον Παύλο Αβούρη. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι, με τη βοήθεια δεκάδων φίλων, μέχρι το 1992 εξέδοσαν πέντε τεύχη αυτού του αληθινά αντιστασιακού (σχηματικά το λέμε) περιοδικού, όλα αυτοχρηματοδοτούμενα, ενός περιοδικού που ήταν καταφύγιο έκφρασης, ανθρώπων που ζούσαν στην πόλη και ζούσαν για την πόλη. Παρ’ ότι μιλάω για τον Μπίστικα, τον Παπαϊωάννου και τον Αβούρη, το περιοδικό Κοντροσόλ, οπότε κατ’ επέκταση και δεκάδες ονόματα από τα σημαντικότερα που γνωρίζουμε στον καλλιτεχνικό χώρο, χρησιμοποιώ σκοπίμως τη λέξη άνθρωποι και όχι τη λέξη καλλιτέχνες. Κι αυτό γιατί η λέξη τέχνη στις μέρες μας συνεπάγεται πιο πολύ με το «να ψάχνεις αιτίες για να χρηματοδοτηθείς» παρά με την «ζήτημα ζωής και θανάτου ανάγκη να εκφραστείς». Κοινώς η τέχνη στις μέρες μας μοιάζει πολύ με τη στρατευμένη τέχνη των αρχών του προηγούμενου αιώνα όπως χρησιμοποιήθηκε ως μέσο για να κάνει προπαγάνδα ο κομμουνισμός, ο φασισμός, ο χριστιανισμός. Σήμερα με τη νέα ιδρυματική τέχνη η προπαγάνδα έχει πιο ρευστές εκφάνσεις για να διατυμπανίσει τις φιλελεύθερες αξίες του καπιταλισμού. Το κοντροσόλ λοιπόν δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτό. Ήταν ένα περιοδικό φτιαγμένο από ανθρώπους, προορισμένο για τα σκουπίδια, όχι για κατανάλωση, εκτός αν βρισκόταν κανάς ρομαντικός να το περισσώσει.
.
Στα άδεια σπίτια δεν ζει κανείς. Υποπτεύομαι πως δεν ζουν ούτε φαντάσματα. Στα άδεια σπίτια δεν κάνουμε ότι θέλουμε. Αλήθεια, υπάρχει κανείς μας ακόμα που έχει επιθυμίες παρουσίας στο δημόσιο χώρο;
Σκεπτόμενος όλα αυτά, αποφάσισα με το Pugnant Film Series να κάνω μια παρέμβαση, κι ως εκ τούτου, στις 28/12, σε μια μαραθώνια εκδήλωση προβολής ταινιών, θα κινηθούμε στα εξάρχεια, προβάλλοντας 6 ταινίες μικρού μήκους, και μπαίνοντας σε αρκετά άδεια σπίτια, καθιστώντας τα χώρους προβολής, σε μια πράξη που φιλοδοξεί συμβολικά να παραχωρεί με κάθε προβολή κι από ένα άδειο σπίτι στον δημόσιο χώρο.
Die Ordnung der Träume του Johannes Gierlinger
Határontúl του Árpád Schilling
The Angel of Forms του Rushnan Jaleel
Benighted But Not Begun της Yukie Saito
Dislandia των Brian M. Viveros και Eriijk Rêssler
20.00 - 2.00
Die Ordnung der Träume του Johannes Gierlinger
(2017, Αυστρία, 31')
Δύο συζητήσεις, δύο πόλεις, το ερώτημα: είναι η μόνη επαναστατική σκέψη του σήμερα, να αφήσουμε τον ονειροπόλο να κοιμηθεί; Το Die Ordnung der Träume είναι μια ταινία που περιστρέφεται γύρω από την (ε)κίνηση των ανθρώπων, την αντίστασή τους, την πνευματική τους δραστηριότητα και τη φαντασία των κόσμων τους. Δύο άνθρωποι που αναζητούν ο ένας τον άλλον, αλλά αποτυγχάνουν να τον βρουν, κι όμως παραμένουν κοινοί. Δύο αμφιλεγόμενες φιγούρες των οποίων η συνομιλία χαρακτηρίζεται από τις διαφορετικές αντιλήψεις και τον σκεπτικισμό για τον άλλον. Σε συνεχή παρουσία, μια φωνή που βυθίζεται στις σκέψεις των μορφών- ένας ταξιδιώτης, ένας περιπλανώμενος, ένα κριτικό βλέμμα που θέτει το ίδιο ερωτήματα. Μια εξερεύνηση και ένας στοχασμός του κόσμου- ένα βλέμμα που δείχνει τον μάγο και τις απάτες του, τους πιστούς και την αυτομαστίγωσή τους, τους εργάτες που χτίζουν πόλεις και τα παιδιά που παίζουν σαν μικροί θεοί.
(2004, Ουγγαρία, 23')
Η πρώτη ιστορία αναφέρεται σε έναν άνδρα που διαφεύγει, ο οποίος είναι μια εμβληματική φιγούρα που ασχολείται με την αδυναμία και την αποτυχία του, και στη βία του θανάτου του ανθρώπου που εξαφανίζεται μέσα στην ομορφιά της Φύσης, η οποία διαλύει τα πάντα στον εαυτό της.
Η δεύτερη ιστορία επεξεργάζεται το αξίωμα σύμφωνα με το οποίο ένας άθλιος άνθρωπος θα βρει πάντα κάποιον πιο άθλιο από τον ίδιο. Υπάρχει μια ορισμένη ομάδα ακόμη και μεταξύ των στερημένων, η οποία τρομοκρατεί ανελέητα τους άλλους. Οι άνθρωποι αυτοί εκμεταλλεύονται και ταπεινώνουν τους άλλους προκειμένου να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από την πνευματική παρακμή. Η σκηνή εδώ είναι από μόνη της ένα είδος κυνικής οικογενειακής ιστορίας.
Το τρίτο και τελευταίο μέρος προσφέρει μια παρωδία των φιλανθρωπικών κινήσεων των κοινωνιών πρόνοιας.
Οι ιστορίες αυτές δεν έχουν σκοπό να διατυπώσουν προκλητικά ερωτήματα ή σοφές απαντήσεις. Είναι μάλλον ψυχρά, δηλαδή κυνικά ενθυμήματα μιας εποχής και της σκληρότητας και της αλλοπρόσαλλης φύσης του σύγχρονου ανθρώπου.
The Angel of Forms του Rushnan Jaleel
(2023, Ολλανδία, Γαλλία, Ινδία 17')
Το όνειρο ενός αδιευκρίνιστου όντος.
Διάφορα πειράματα στον ψηφιακό κινηματογράφο ενώνονται για να υπονοήσουν την παρουσία ενός απροσδιόριστου πλάσματος που ενυπάρχει στο ίδιο το μέσο- μια ατελής μετάδοση μεταξύ ύπαρξης και θέασης.
(1994, Ιαπωνία, 23')
Σε αυτή την ταινία εμφανίζονται αποσπάσματα σκηνών από τη ζωή ανδρών και γυναικών που βασανίζονται και εκφοβίζονται. Χρησιμοποιώντας την κινηματογραφική κάμερα ως μέσο, η ταινία επιχειρεί να αντικειμενοποιήσει τον ατέλειωτο χρόνο της ζωής τους, αλλά στην πραγματικότητα οι πράξεις που εκτυλίσσονται εδώ είναι σκηνοθετημένες προκειμένου να δημιουργηθεί μια φυσική φωνή, και μερικές φορές φαίνεται ότι είναι το ίδιο το τοπίο που γίνεται μάρτυρας των πράξεών τους.
(2005, Αμερική, 29')
Μια ενοχλητική παρατήρηση ενός παιδιού που ζει σε έναν δυσδιάκριτο χρόνο και τόπο - καλυμμένο από απογοήτευση και στοιχειωμένο από σουρεαλιστικά οράματα. Προσκεκλημένη από την επικοινωνία, επιχειρεί ένα καταλυτικό εγχείρημα με εκπληκτική κατάληξη.
(2015, Βιετνάμ, 39')
Δουλεύοντας σκληρά τη γη, γεννιέται μια φιλία μεταξύ δύο ανδρών, ενός Βιετναμέζου αγρότη και ενός δυτικού ζωγράφου, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν ο ένας τη γλώσσα του άλλου.Κάθε χρόνο, οι καταιγίδες και οι πλημμύρες καταστρέφουν τα πάντα, ο αγρότης ενημερώνει τον φίλο του για τον θάνατο του πατέρα του... Εν τω μεταξύ, στο βουνό, το πάρκο της έλξης συνεχίζει να παρασύρει τους ανθρώπους στην ομίχλη...
_________________________________
28/12 Empty houses are ours to do what we want with them // Screenings at Exarchia
About 30 years ago (1986), three humans published the magazine Console in Chaos. They are Alexis Bistikas, Dimitris Papaioannou and Pavlos Avouris. These three humans, with the help of dozens of friends, by 1992 had published five issues of this truly resistance (schematically speaking) magazine, all self-financed, a magazine that was a refuge of expression, of people who lived in the city and lived for the city. Although I'm talking about Bistikas, Papaioannou and Avouris, the magazine Kondrosol sto Chaos, so by extension dozens of names of the most important people we know in the art world, I deliberately use the word humans and not the word artists. This is because the word art nowadays is more associated with "looking for causes to fund" than with "the life-and-death need to express oneself". In common, art nowadays is very much like the propaganda art of the early part of the last century as it was used as a means of propaganda by communism, fascism, Christianity. Today with the new foundational art, propaganda has more fluid manifestations to propagate the liberal values of capitalism. So the console had nothing to do with it. It was a magazine made by people, intended for trash, not for consumption, unless there was a romantic to save it.
So, using the Controsol sto Chaos as a starting point, I decided to do a research, an experiential research more tangential to questions of faith, around the empty houses in the Exarchia area. So I decided to see what was happening with its empty houses. I went into several. I went into as many as I could get into. I went into some that I couldn't. And I found that the empty houses, no, they're not ours.
.
Athens 2023, empty houses are not ours.
No one lives in empty houses. I suspect no ghosts live there either. In empty houses we don't do what we want. Really, is there any of us who still have a desire for public space?
Die Ordnung der Träume by Johannes Gierlinger
Határontúl by Árpád Schilling
The Angel of Forms by Rushnan Jaleel
Benighted But Not Begun by Yukie Saito
Dislandia by Brian M. Viveros and Eriijk Rêssler
20.00 - 2.00
(2017, Austria, 31')
Two conversations, two cities, the question whether to waken the dreamer or let the dreamer sleep. Die Ordnung der Träume is a film that revolves around the (e) motion of human beings, their mental activity and the imagination of their worlds. Two people who search for each other, but miss to find, and yet remain in common. Two doubting figures whose conversation is characterized by the different perceptions and the skepticism on the other. In constant presence, a voice sinking into the thoughts of the figures; A traveler, a flaneur, a critical gaze that raises questions itself. An exploration and contemplation of the world; a gaze points at the magician and its deceptions, the faithful and their self-flagellation, the workers who build cities, and children who play young gods. Existential thoughts, dreams, politics and experiences of the characters collide. The individual imagination as intermediary between the ego of the characters and their world. An imagination that creates the doors, which are repeatedly crossed to create a temporary being. Only through the gaze of others, the characters in Die Ordnung der Träume become aware of this fleeting moment of reality. A film as a search for order, in a world of imagination, a world of politics and gazes, a world which per se detract from any order.
(2004, Hungary, 23')
These are three short stories dealing with the problem of refugees.
The first story is about a man on the run, who is an emblematic figure
preoccupied with his frailness and fallibility, and about the violence
of man’s death disappearing in Nature’s beauty, which dissolves
everything into itself.
The second story elaborates the axiom according to which a wretched man
will always find someone more wretched than himself. There is a certain
group even among the deprived, which mercilessly terrorises the others.
These people exploit and humiliate the others in order to protect
themselves from spiritual decay. The scene here is a kind of cynical
family history in itself.
The third and final part offers a parody of the charitable motions of welfare societies.
These stories do not intend to formulate
provocative questions or wise answers. They are rather cold, that is to
say cynical mementos of an age and of the cruelty and fallible nature of
modern man.
The Angel of Forms by Rushnan Jaleel
(2023, Netherlands, France, India 17')
The dream of an undinal being. Various experiments in digital filmmaking come together to imply the presence of an indeterminate creature endemic to the very medium; an incomplete transmission between being and seeing.
(1994, Japan, 23')Fragments of scenes from the lives of men and women who are tormented and bullied appear in this film. Using the film camera as a medium, the film attempts to objectify the never-ending time of their lives, but in fact the actions that unfold here are staged in order to generate a physical voice, and at times it seems that it is the landscape itself that witnesses their actions.
(2005, USA, 29')
A disturbing observance of a child existing in an indistinguishable time and place – shrouded by frustration and haunted by surrealist visions. Invited by communiqué, she ventures on a cathartic endeavor with a startling conclusion.
(2015, Vietnam, 39')
The documentary mixes two human destinies in the reality of the nowadays
world, based one year of observation around the region of Danang,
Vietnam.
Over the summit of Bana Hill, a park of attraction develops its violent taste of mass entertainment.
On the land, a zone of hard labor, a friendship is born between two men,
a Vietnamese farmer and a Western painter who do not understand each
other's language. Every year, storm and inundation devastate
everything, the farmer informs his friend about the death of his
father... Meanwhile, on the mountain, the park of attraction continues
to entice people in the fog...
