Μια ταινια μικρού μήκους εμπνευσμένη από τους 4 διαφορετικούς νόμους της Θεσσαλίας. Αποτελείται από 4 κείμενα που αποτυπώνουν τη διαφορετικότητα των προσωπικών εμπειριών της ταυτότητας και του κάθε τόπου. Η σκηνοθεσία αποτελείται από πλάνα τραβηγμένα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στους διαφορετικούς νόμους της Θεσσαλίας.
Σκηνοθεσία/Αφήγηση: Νάλια Ζήκου
Κείμενα: Σοφία Γουργουλιάνη
22.00
Επιλογή ταινιών από τη Maja Milic
(εισαγωγικό ποιητικό σχεδίασμα)
χώρος. εικονικός χώρος. ένας χώρος μιας άλλης εποχής. και άλλης εποχής. μια εποχή του άλλου. μητέρα. γαίες. το εσωτερικό των τοπίων.
το υλικό ανάμεσα στις εικόνες.
Και θα έπρεπε να υπάρχει μια νύχτα όπου θα έρχονταν μαζί γιος και πατέρας, ο πατέρας και η γυναίκα του, η γυναίκα με χώμα, το χώμα με το νερό, το νερό με τον ουρανό, ο ουρανός με το φως.
Αλλά δε θα υπάρχει νύχτα.
η παύση ανάμεσα στις λέξεις
όταν
οι φράχτες θέτουν μόνο το πλαίσιο για τον χώρο
παιχνιδιού των επιβατών, αναλυτικά στοιχεία
αντιμέτωπα με τις ζωηρές ανθρώπινες παρορμήσεις, επανερμηνείες
αμφισβήτηση μορφών και αντιλήψεων
πεθαίνοντας
δραματικά
η σιωπή στη μουσική
μια ψυχή δεν έχει επίθετα
Filma, dakle, neće biti.
(Ταινία, χωρίς να υπάρχει ταινία.)
_____________________________________
Other v.1.1. (Maja Milić), Κροατία, 2021, μεταβαλλόμενη διάρκεια
Πάντα αναρωτιόμουν ποιοι ήταν "αυτοί" όταν μιλούσαμε για πολιτική ή κοινωνικά θέματα, ή το "απρόσωπο σύστημα". Ακόμα και σήμερα μιλάμε μ' αυτόν τον τρόπο. "Αυτοί" - οι άνθρωποι της ξουσίας; Η "αυτοί" - άνθρωποι που απομονώνουμε απ' τον χώρο; Ή, "αυτοί" - οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουμε; Ή, "αυτοί" - οι άνθρωποι ενός άλλου καιρού; Αυτοί - οι άλλοι. Σε κάθε περίπτωση εμφανίζονται αδαείς σ' αυτά που ξέρουμε, κι έχουμε πάντα να αποκαλύψουμε κάτι για αυτούς. Δε μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι -πόσο μακρυά από κάθε άποψη (χωρική, χρονική, υλική) πρέπει να τοποθετήοσουμε τον εαυτό μας για να πούμε ότι αυτοί είναι εκεί, απρόσιτοι. Δε γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Ή, τραβάμε μια γραμμή μεταξύ των άλλων κι εμάς. Κλείνουμε τον κύκλο μας και οι υπόλοιποι μένουν απέξω.
Καθώς βλέπω όλα αυτά να ξετυλίγονται, παραδέχομαι, δεν τους γνωρίζω. Είναι αυτοί, εμείς; Όλα εξαρτώνται απ' το πως ορίζω τον εαυτό μου -σαν έθνος, σαν σύνολο ανθρώπων, σαν σύγχρονο άνθρωπο- που (δεν) είναι το όριο μου;
Ξανά τράβηξα σε 8mm, ερασιτεχνικά 8mm βίντεο απ' τη Γιουγκοσλαβία και αυθαίρετους δημόσιους διάλογους, τα συνέλεξα και τα αρχειοθέτησα, έκανα τυχαίους συσχετισμούς μεταξύ τους, και εξερεύνησα την εξατομικευμένη σχέση ενός προσωπικού ημερολογίου με ένα αυτόματο εθνογραφικό και ιστορικό όραμα που δεν αποσκοπεί σε κάποιο αφήγημα, αλλά έρχεται να αμφισβητήσει την οντολογάι της ίδιας της εικόνας, καθώς και τις προκαταλήψεις που μας δανείζει η ιστορία, η συλλογική μνήμη, το αρχείο.
Τέλος, άλλες έρευνες έφεραν το αρχειακό υλικό ως μια πειραματική εθνογραφία - ο καλλιτέχνης σαν αρχειογράφος και ο καλλιτέχνης σαν (αυτόματος)εθνογράφος. Αυτή η ταινία είναι δομημένη μη γραμμικά, μ' ένα ευμετάβλητο τρόπο.
Planine (Hrvoslava Brkušić), Κροατία, 2018, 12'
Το σημείο εκκίνησης για αυτή τη δουλειά ήταν οι διαφάνειες που βρέθηκαν στη Zora Film, μια εταιρεία που παρήγαγε εκπαιδευτικές ταινίες τη δεκαετία του 1950. Αυτές οι εικόνες προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν ως οπτικά εργαλεία κατά τη διάρκεια μαθημάτων γεωγραφίας, και τραβήχτηκαν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Χρησιμοποιώντας συνδυαστικές μεθόδους post-production, οι φωτογραφίες στις διαφάνειες ζωντανεύουν, μεταμορφώνονται σε κινούμενες εικόνες. Η ταινία μετατρέπεται σε ένα ψυχογεωγραφικό ταξίδι, που οδηγεί τον θεατή σε διάφορες, ενίοτε έντονες εσωτερικές καταστάσεις.
Tankstelle (Sergej Vutuc), Βερολίνο, 2018, 15 μέτρα
Το Tankstelle ενσωματώνει μερικά από τα κύρια σημεία ενδιαφέροντος του Vutuc σε σχέση με την υπερτροφική εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας: από τη μία πλευρά, η τσιμεντοποίηση και ιδιωτικοποίηση φυσικών και δημόσιων χώρων. Απ' την άλλη, η ανατρεπτική αλλά παιχνιδιάρικη επαναοικειοποίηση τέτοιων χώρων τόσο σε φυσικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο.
Cleaning (Milica Jovčić), Ισπανία, 2020, 6'
Βασισμένο σε πλάνα που βρέθηκαν και ερασιτεχνικές ταινίες που γυρίστηκαν σε σούπερ και 8mm στη Γιουγκοσλαβία και που είχαν επηρεαστεί από χημική φθορά, αυτό το έργο εστιάζει στη διερεύνηση των δυνατοτήτων της «γυναικείας γραφής» και της ιδιαιτερότητας των γυναικείων εμπειριών. Ο τοκετός και η διακοπή της εγκυμοσύνης είναι μερικές μόνο από τις πολλές εμπειρίες που παραδοσιακά αντιπροσωπεύονται και περιθωριοποιούνται στο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο λόγω της κυριαρχίας των καθιερωμένων αφηγήσεων.
3013 (Vedran Senjanović, Michel Kubaček, Mario Kunštek, Dejan Oblak), Κροατία, 2012, 4'
Το 2012 ήταν το τέλος του κόσμου.
___________________________________________
*** English ***
Films in Alepotrypa
Pugnant Film Series will screen in first ever screening the film "Tomi 17" by Katerina Kleitsioti. Also the very rare films "Θεσσαλία 4/4" by Nalia Ziku and "The hills are alive" by Anouk Nier-Nantes, a film about the hills of Athens. With this film screening, Pugnant Film Series wants also to point at the distribution difficulties of the independent short movie. The screening will be with presence of filmmakers.
At the second part, Pugnant Film Series, wants to welcome the filmmaker Maja Milic. She will present her film "Other", a film that is transformed always, as the film presented in a different cut in every screening. Also, Maja Milic will present us a program of short films, Slavic origin, with emphasis on the medium of analogue film and sound.
The films will be screened digital.
3/7 ~ 21.00 Alepotrypa (Hill, Ano Kypseli)
Nearest Entrance at Street Elikonos 71
(google maps)
The Hills are Alive (Anouk Nier-Nantes), France, 2019, 20'Among the seven hills of Athens, there are Latomia, the disused marble mine, Alepotripa, « The Fox’s Hole », and Lykavittos, the hill of wolves. These three hills are
neither nature reserves nor public parks with well marked paths. They
have no determined status or purpose, allowing other ways to wander and
coexist to emerge. They rise up out of the city like islands, and yet
they form a kind of underground : a mine of secret and more-or-less
mythological stories.
Tomi 17 (Katerina Kleitsioti), Greece, 2020, 19'
He is sleeping. He is not dead.
Θεσσαλία 4/4 (Nalia Ziku), Greece, 2021, 17'
A short film inspired by the 4 different geographical parts of Thessaly. It's consisted by 4 texts that capture the diversity of personal experiences at each place. The direction consists of shots taken during the summer in the different districts of Thessaly.
Direction / Narration: Nalia Ziku Texts: Sofia Gourgouliani
22.00
Short film selection by Maja Milic
(intro)
space. virtual space. a space of another time. an other of time. a time of other. mother. lands. the scapes of lands within.
the material between images
And
there should have been a night in which son and father would come
together, father with his woman, woman with soil, soil with water, water
with sky, sky with light.
But there will be no night.
the pause between words
when
fences set just frame for playground
stage for passengers, analytics
facing human urge of playfulness, reinterpretations
questioning of forms and perceptions
passing-by
is drama
the silence in the music
a soul has no adjectives
Filma, dakle, neće biti.
(Film, there will be no film.)
_____________________________________
Other v.1.1. (Maja Milić), Croatia, 2021, variable length'
I
always wondered who “they” were when we talked about social issues or
politics, about “the system”. We still talk like this, all of us.
“They”- the people in power? Or “they” - the people who are spatially
distant? Or, “they” - the people who we don’t understand? Or, “they” -
the people of another time? They - the others. In all cases they don’t
know something we know, we have something revealing to say about them. I
can't stop wondering - how far in any terms (spatial, temporal,
material status) we must be to consider us here distant enough to say
they are somewhere there, out of reach. We don't know each other. Or, we
draw a line between each other. We close our circle and everyone left
out is the other one.
As
I watch them unfold, I admit, I don't know them. Are they we? It all
depends on how I identify myself - as a nation, as all of people, as the
people who live now - where is(n’t) my border?
Re-filmed 8mm home movies (Yugoslavia) and arbitrary public dialogues, both (still) self-collected and self-archived, are put in seemingly random correlations, which explore an individualized, diary-style relation to (auto)ethnographic and historic vision that doesn't aim at storytelling, but goes down to question the ontology of the image itself, as well as preconceived concepts of history, (collective) memory, archive. Other investigates found footage as experimental ethnography - the artist as archivist and the artist as (auto)ethnographer. The film is structured as a nonlinear, fluid rhizomatic system.
Planine (Hrvoslava Brkušić), Croatia, 2018, 12'
The
starting point for this work were the slides found at Zora Film, a
company that produced educational films in the 1950s. Intended to be
used as visual tools during geography classes, these images were taken
in different parts of the world. By using complex post-production
methods, the photographs on the slides come to life, transforming
themselves in moving images.The film turns into an psychogeographical
journey, that leads the viewer into various, sometimes intense inner
states.
Tankstelle (Sergej Vutuc), Berlin, 2018, 15 meters
Tankstelle
embodies some of Vutuc's main points of interest in regards to the
hypertrophic evolution of contemporary society: on the one hand, the
cementation and privatization of natural and public spaces; on the other
hand, the subversive yet playful re-appropriation of such spaces in
both physical and symbolic terms.
Cleaning (Milica Jovčić), Spain, 2020, 6'
Based on found footage and home-movies filmed on super and regular 8mm during Yugoslavia and affected by chemical deterioration, this work focuses on exploring the possibilities of "women's writing" and the specificity of female experiences. Childbirth and the termination of pregnancy are just some of the many experiences that are traditionally represented and marginalized in the social and political context due to the dominance of established narratives.
3013 (Vedran Senjanović, Michel Kubaček, Mario Kunštek, Dejan Oblak), Croatia, 2012, 4'
2012 was the end of the world.
