Αυτή την Κυριακή(3/8) πάμε σ' ένα από τα αγαπημένα μέρη της πόλης, την Αλεπότρυπα για να δούμε 2 μοναδικά προγράμματα. Το πρώτο πρόγραμμα της βραδιάς έχει τον τίτλο "Χέρια, Φως, Φωνές κι άλλα Φονικά όπλα". Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που υπόσχεται μια ακραία σωματική εμπειρία. Ταινίες με υφές, όπου η υφή είναι απτική, φιλμικός κόκκος και ψηφιακός κόκκος. Ταινίες που βασίζονται πολύ στο μοντάζ, στο φως, στον ήχο και το λόγο. Ταινίες κυρίως υπαρξιακές που αδιαφορούν για την πλοκή. Ταινίες πολιτικές, δηλώνοντας κάτι που συχνά ξεχνάμε: ότι η πολιτική δεν αφορά την προπαγάνδα, αλλά μια υπαρξιακή θέση. Συγκεκριμένα θα δούμε 4 μικρές, και ελάχιστα προβεβλημένες ταινίες της αγαπημένης μας Εύας Στεφανή. Θα δούμε επίσης 4 υπέροχες μικρές ταινίες από τη Fenia Kotsopoulou. Ταινίες ονειρικές, φτιαγμένες τόσο με κινούμενες εικόνες όσο και με ακίνητες, μα κυρίως ταινίες με ανήσυχα νεύρα. Θα δούμε 2 ταινίες της Masha Godovannaya, η μία σε συνσκηνοθεσία με τη Sílvia das Fadas. Η ομορφιά δεν είναι κάτι το σχετικό, κι αυτές οι ταινίες είναι μια απόδειξη. Θα δούμε μια σύντομη ταινία του Νίκου Ζιώγα, που γύρισε πρώτη φορά σε 16mm, όπως και την πρώτη ταινία της Cameron Madison. Θα δούμε ένα πρωτόγονο animation από τη Lina Selander, και τέλος την φωτοευαίσθητη ταινία της Mia Felic.
Το δεύτερο πρόγραμμα της βραδιάς έχει τίτλο "I Love Asia", και είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει ο τίτλος. Θα δούμε 4 ταινίες από την Ασία. Οι 3 κάπως παλιότερες (He Was Here and You Are Here, The Place Which Isn’t Necessarily Wrong και τοο Really?) που σ' έναν πιο δίκαιο κινηματογραφικά κόσμο θα ήταν ήδη κλασσικές. Μαζί τους, το καινούριο Blue is Lost του Robert Joshua San Luis.
Στην βραδιά αναμένεται να έχουμε μαζί μας πολλές/πολλούς από τους δημιουργούς του προγράμματατος. Την Εύα Στεφανή, την Fenia Kotsopoulou, τον Νίκο Ζιώγα και την Cameron Madison.
Πρόγραμμα
21.00 Μέρος Πρώτο
Χέρια, Φως, Φωνές κι άλλα Φονικά Όπλα (69')
On the other side of από Mia Felic ~ 7'
Εθνικός Ύμνος από Εύα Στεφανή ~ 1'
Dream[AR]es από Fenia Kotsopoulou ~ 3'
The Sun To Me Is Dark από Lina Selander ~ 9'
Εγερτήριον από Εύα Στεφανή ~ 3'
The last embrace before the fall από Fenia Kotsopoulou ~ 3'
Her* Hands And His Shape από Masha Godovannaya και Silvia das Fadas ~15'
50.000 Touches [excerpt 8] από Fenia Kotsopoulou ~ 7'
Violent Mirage of the Harp από Cameron Madison ~2'
the blood of horses never dries από Fenia Kotsopoulou ~ 6'
Χαίρε από Εύα Στεφανή ~ 3'
Premiere Fois από Νίκο Ζιώγα ~2'
Untitled №1 από Masha Godovannaya ~ 5'
Last Rose από Εύα Στεφανή ~5'
22.45 Μέρος Δεύτερο
I Love Asia (52')
Blue is Lost από Robert Joshua San Luis ~ 15'
Really? από Yoichiro Serizawa ~ 11'
The Place Which Isn’t Necessarily Wrong από Hiromi Saiki ~ 18'
He Was Here and You Are Here από Haruka Doi ~ 8'
Που / Πότε
3/8 στις 21.00
στην Αλεπότρυπα
Ακριβές σημείο εδώ
Είσοδος Ελεύθερη
On the Other Side Of από Mia Felic
(2024, Εσθονία, 7')
Το έργο εξερευνά το σώμα των τρανσέξουαλ και των μη δυαδικών ατόμων σε μεταβατικό στάδιο μέσω της φωτογραφικής τεχνικής mordançage του 19ου αιώνα. Η τεχνική mordançage, χρησιμοποιώντας την τεράστια χημική πίεση που ασκεί, μεταβάλλει τις ασημένιες ζελατινένιες εκτυπώσεις, προκαλώντας τους μια αργή, σταδιακή μεταμόρφωση. Ο ιστός του σώματος και της εκτύπωσης σπάει και μια νέα ζωή, νέες μορφές γεννιούνται.
(2007, Ελλάδα, 1')
Ένα μονόλεπτο βίντεο από την Εύα Στεφανή
ES_FK_still.jpg)
(2025, Ελλάδα-Ιρλανδία, 3')
Το DREAM(AR)ES είναι ένα πειραματικό βίντεο στο οποίο εικόνες 35 mm από το προσωπικό μου αρχείο μεταμορφώνονται, επαναφέροντάς στη ζωή μέσω της κίνησης. Αυτές οι εικόνες αποτυπώνουν συναντήσεις, μέρη και τοπία που, σε αυτό το σύντομο βίντεο, επαναδραστηριοποιούνται και επαναπροσδιορίζονται, δημιουργώντας ένα ονειρικό τοπίο όπου τα όνειρα και οι εφιάλτες αναμειγνύονται με τις ηχώ της πραγματικής ζωής. Το παρελθόν επανεξετάζεται, αναζητώντας μια άλλη διάσταση και έναν άλλο τρόπο να βιωθεί.
Θραύσματα της αφήγησης της ζωής επανασυντίθενται, σχηματίζοντας μια εναλλακτική μη γραμμική ιστορία. Η μεταμόρφωση γίνεται ένα συγκεκριμένο τεχνικό εργαλείο μετασχηματισμού και αναδιαμόρφωσης, προκαλώντας μια αίσθηση ταξιδιού στο χρόνο και το χώρο, ενισχύοντας τη συνολική ατμόσφαιρα του έργου. Ταυτόχρονα, η έννοια της μεταμόρφωσης παραπέμπει στον Μορφέα, τον ελληνορωμαϊκό θεό, γιο του Ύπνου, του θεού του ύπνου. Ο Μορφέας, του οποίου το όνομα προέρχεται από το ελληνικό «μορφαι» (μορφές), στέλνει ανθρώπινες μορφές κάθε είδους στον ονειροπόλο, συνδέοντας περαιτέρω το έργο με τον ρευστό και συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο των ονείρων.
Σβήνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, το DREAM(AR)ES προσκαλεί τους θεατές σε έναν χώρο όπου τα όνειρα κυνηγούν όνειρα που δεν έχουν ακόμη ονειρευτεί
(2024, Σουηδία, 9')
Αυτή η κινούμενη εικόνα αναδεικνύει τα τεχνολογικά απομεινάρια αυτού που έχει μείνει πίσω. Είναι μια απλοϊκή δημιουργία που αποτελείται από χρώμα και ρυθμό. Ενσωματώνει ακτινογραφίες, φιγούρες από την Πομπηία και πλάνα μιας χελώνας στη Συρία. Αυτή η ιστορία δημιουργίας συμβολίζει την ικανότητα να δημιουργείς κάτι νέο και να το απελευθερώνεις, σαν μια αρχέγονη σούπα από εικονοστοιχεία. Το animation τονίζει τη συνεχή πράξη του να κοιτάζεις, να βλέπεις, να αντιλαμβάνεσαι και να λαμβάνεις εικόνες. Απεικονίζει τη σχέση μεταξύ της φωτογραφικής τεχνικής, της ίδιας της συσκευής, της «μηχανής», και των πολυπλοκοτήτων της παραμόρφωσης στην αντίληψη και τη φαντασία. Η ταινία δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας μια χαλασμένη μηχανή ειδικών εφέ από τη δεκαετία του 1990, με αποτέλεσμα την καταστροφή, την υπερέκθεση, την υποέκθεση, την αφαίρεση και, τελικά, την ελευθερία του υλικού.
(2001, Ελλάδα, 3')
Πειραματική ταινία που βασίζεται σε found-footage. Μια γυναίκα φιλά έναν άνδρα υπό τους ήχους του πρωινού εγερτηρίου που ακούγεται από το ραδιόφωνο. Ακολουθεί πρωινή προσευχή.
.png)
The last embrace before the fall από Fenia Kotsopoulou
(2025, Αγγλία, 3')
Ένα πειραματικό βίντεο που συνδυάζει αναλογικές και ψηφιακές τεχνικές με χειροποίητες διαδικασίες, δημιουργημένο με χρήση Super 8 σε ληγμένο φιλμ, κυανοτυπία σε ανακυκλωμένο και ριζόχαρτο, και λεκέδες αίματος σε κάθε καρέ. Εμπνευσμένο από τη Mahfoza Oude, μια Παλαιστίνια γυναίκα από το Salem της Δυτικής Όχθης, που φωτογραφήθηκε το 2005 από τον Jafaar Ashtiyef να αγκαλιάζει την ελιά της πριν κοπεί από ισραηλινά άρματα, το φιλμ επανεπεξεργάζεται αυτή τη στιγμή μέσω κυανοτυπίας και αίματος, εντείνοντας το συναισθηματικό του βάρος. Σε αντίθεση με αυτό, μια άλλη ηλικιωμένη γυναίκα, 20 χρόνια αργότερα, αγκαλιάζει μια ελιά στα ασφαλή όρια του κήπου της στο Λίνκολν (Ηνωμένο Βασίλειο). Αυτή η αντίθεση — μεταξύ στέρησης και ασφάλειας, θρήνου και ειρηνικού χορού — εξερευνά την εκτόπιση, τα προνόμια και την έννοια του «ανήκειν». Η διαδικασία καρέ-καρέ ενσαρκώνει την αργοπορία και την επιμονή, αντικατοπτρίζοντας την αντοχή και τη θλίψη που είναι ενσωματωμένες στη γη. Αντιπαραθέτοντας τη βίαιη εκρίζωση με την ασφαλή συνύπαρξη, η ταινία αποκαλύπτει τις άνισες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, της γης και των πολιτικών δυνάμεων που τις διαμορφώνουν.
Her* Hands And His Shape από Masha Godovannaya και Silvia das Fadas
(2017, Αυστρία-Ρωσσία, 15')
Παρωχημένες φωτογραφικές μηχανές γεμάτες με ληγμένα φιλμ θα ενεργοποιηθούν, δείχνοντας με τα χέρια της* τον κόσμο και τα φαντάσματά του. Οι εικόνες θα επεξεργαστούν με το χέρι σε αρχαϊκά ρωσικά τανκς Lomo που έχουν από καιρό σταματήσει να παράγονται. Τα χέρια της* δεν θα χάσουν την επαφή με το φιλμ. Αυτή τη φορά δεν θα το εμπιστευτούν σε άλλα πιο επαγγελματικά χέρια.
Τα χέρια της θα τυλίξουν τις ταινίες σε μια σπείρα ανάπτυξης σε απόλυτο σκοτάδι, αναμειγνύοντας και αραιώνοντας χημικά, βυθίζοντας τις λανθάνουσες εικόνες σε αυτά, λαχταρώντας και περιμένοντας αυτές τις φασματικές εικόνες...
Τα χέρια της θα τις προβάλλουν – αρνητικά, θετικά, αποχρωματισμένα φιλμ, βαμμένα ασπρόμαυρα... Οι φάντασματικές εικόνες θα απογυμνωθούν από τα χρονικά και χωρικά χαρακτηριστικά τους, θα προβληθούν η μία πάνω στην άλλη, θα μετατοπιστούν, θα αποσυνδεθούν, θα κατακερματιστούν, θα αποσυνδεθούν...
Όλα είναι στα χέρια της που διαμορφώνουν τη μορφή του, η εργασία της αμφισβητεί την εξουσία του.
Τα χέρια της θα διαμορφώσουν τώρα άλλες μορφές.
50.000 Touches [excerpt 8] από Fenia Kotsopoulou
(2025, Ελλάδα-Αγγλία, 7')
Αυτό είναι το όγδοο απόσπασμα από το εν εξελίξει πειραματικό κινηματογραφικό έργο «50.000 TOUCHES» (2022-σήμερα) σχετικά με την ποιητική και την πολιτική του έρωτα, της φιλίας, της αφής και της οικειότητας σε σχέση με τον εαυτό και τον άλλον, μέσω εναλλακτικών μεθόδων δημιουργίας εικόνων, παραστάσεων για/με κάμερα και αναλογικής κινηματογράφησης.
Η κύρια φιλοδοξία και πρόκληση αυτού του έργου έγκειται στην αφοσιωμένη προσοχή και τη βαθιά δέσμευση σε μια μακρά και αργή δημιουργική διαδικασία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο στόχος είναι η χειροκίνητη ανάπτυξη 50.000 καρέ (μόνο τότε το έργο μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο), χρησιμοποιώντας μια σειρά εναλλακτικών τεχνικών δημιουργίας εικόνων - εντός και εκτός του σκοτεινού θαλάμου - όπως κυανοτυπίες, ασημένιες εκτυπώσεις ζελατίνης, χημικά γραφήματα, εκτυπώσεις χλωροφύλλης, ανθοτυπίες, μεταφορές εικόνων, lumens, υβριδικές τεχνικές, καθώς και αναλογικό φιλμ super8. Τα πλαίσια, τα οποία εναλλάσσονται μεταξύ ψηφιακών και αναλογικών μεθόδων, εμφανίζονται και επανασυναρμολογούνται πριν από την επεξεργασία τους, ώστε να διαμορφώσουν ένα οπτικοακουστικό ποιητικό ταξίδι μιας μη γραμμικής αφήγησης που ξεδιπλώνεται στο χρόνο.
Σε μια διαδικασία που έχει μεγαλύτερη σημασία από το τελικό προϊόν, το βλέμμα περιηγείται στις ρωγμές του σώματος, του νου και της ψυχής, αναζητώντας (α)φηγημένες ιστορίες, βαθιές επιθυμίες, έναν χορό μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, και όνειρα που λαχταρούν να αναδυθούν από το υποσυνείδητο.
(2021, Γαλλία, 2')
Με μια σύνθεση προκλητικότητας, το άτομο είναι ανεξέλεγκτο — ανθίζει και μαραίνεται στα βάθη ενός άγριου ηχητικού λουτρού...
(2023, Αγγλία - Φινλανδία, 6')
Το «the blood of horses never dries» (2023) είναι μια πειραματική ταινία εμπνευσμένη από το ποίημα «The Horse Fell Off the Poem» του Παλαιστίνιου ποιητή Mahmoud Darwish. Όταν ο έρωτας, η φύση και ο πόλεμος συγκρούονται, η ποίηση και ο χορός αναδύονται για να τιμήσουν το αθώο αίμα που χύθηκε στην αναζήτηση και την επιθυμία για ελευθερία. Αίμα που δεν θα στεγνώσει ποτέ, αλλά θα λεκιάσει για πάντα την καρδιά.
Η ταινία είναι η παράθεση δύο ταινιών μικρού μήκους - μιας ταινίας super8 που γυρίστηκε στην απομακρυσμένη ύπαιθρο της Humpilla (Φινλανδία) και ένα πλάνο της δύσης του φεγγαριού μέσω κιάλιων - με τη μεταμόρφωση/κινούμενη εικόνα 50 σχεδίων, που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια των πρώτων 50 ημερών της συνεχιζόμενης σφαγής αθώων Παλαιστινίων αμάχων μετά τα φρικτά γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023, αντανακλώντας τα τελευταία 75 χρόνια σκοταδιού, κατοχής και αδικίας.
(2024, Ελλάδα, 3')
Μια μικρή ταινία της Εύας Στεφανή.
Premiere Fois από Νίκο Ζιώγα
(2025, Ελλάδα - Γαλλία, 2')
Φτιαγμένο σε φιλμ 16 mm, στο πλαίσιο ενός εργαστηρίου στο L’Etna (Παρίσι), το έργο αποτελεί μια πρώτη προσωπική εμπειρία με το αναλογικό φιλμ. Όπως και η μνήμη, έτσι κι αυτό το υλικό αποτυπώνει με λάθη, με διαρροές φωτός, με γρατζουνιές, με χασίματα.
Μικρές πράξεις ζωής.
Τίποτα σημαντικό και τίποτα ασήμαντο.
(2024, Ρωσσία, 5')
Καθώς περπατούσα κατά μήκος της λεωφόρου Νεβσκι στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, είδα ένα νεαρό κορίτσι να χορεύει αυτόν τον σκληρό, παθιασμένο και σαγηνευτικό χορό.
(2017, Ελλάδα, 5')
Μια μικρή ταινία της Εύας Στεφανή
Blue is Lost από Robert Joshua San Luis
(2025, Φιλιππίνες, 15')
Παγιδευμένη και χαμένη σε μια πολυσύχναστη μητρόπολη, η θλίψη προσπαθεί να βρει τον χαμένο ιδιοκτήτη της για να επιστρέψει στο σπίτι της.
(1980, Ιαπωνία, 11')
Η ζωή μου στο λύκειο είναι η χειρότερη, αλλά ήθελα να εκφράσω αυτό το συναίσθημα ενώ είμαι ο χειρότερος», λέει ο σκηνοθέτης, και τα συναισθήματά του μεταφέρονται μέσω άμεσων εικόνων. Στο δωμάτιό του, ο πρωταγωνιστής κοιτάζει ένα άλμπουμ φορώντας για κάποιο λόγο ένα κάλυμμα στο μάτι. Ο ήχος του σνιφάρισμα ακούγεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Μια σκηνή στην τάξη επαναλαμβάνεται σαν φόρμουλα. Σε αντίθεση με την ήσυχη ροή του πρώτου μισού της ταινίας, το δεύτερο μισό είναι γεμάτο με την δύναμη του οπτικού σαδισμού και μια παλλόμενη επιθυμία για βία, όπως το συνεχές ξυλοδαρμό ενός αγοριού σε μια μοτοσικλέτα.
The Place Which Isn’t Necessarily Wrong από Hiromi Saiki
(1996, Ιαπωνία, 18' )
Ο τεράστιος αριθμός σύγχρονων αστέρων που μας περιβάλλει δεν είναι μια φανταστική λάμψη φωτός, αλλά ένα σωρό ψευδών πληροφοριών. Το «εγώ» σε αυτή την ταινία συλλέγει μηνύματα από μια φανταστική ερευνητική εταιρεία. Μια μοναδική προσωπική ταινία που αντιμετωπίζει την φανταστική πραγματικότητα σε ισότιμο επίπεδο.
He Was Here and You Are Here από Haruka Doi
(1986, Ιαπωνία, 8')
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
The second program of the evening is entitled "I Love Asia," and it is exactly what the title suggests. We will watch four films from Asia. The three older ones (He Was Here and You Are Here, The Place Which Isn't Necessarily Wrong, and Really?) would already be classics in a more just cinematic world. Along with them, the new one Blue is Lost by Robert Joshua San Luis.
Many of the program's creators are expected to join us for the evening. Eva Stefani, Fenia Kotsopoulou, Nikos Ziogas, and Cameron Madison.
Program
21.00 Part One
Hands, Light, Voices, and Other Deadly Weapons (69')
On the other side of by Mia Felic ~ 7'
National Anthem by Eva Stefani ~ 1'
Dream[AR]es by Fenia Kotsopoulou ~ 3'
The Sun To Me Is Dark by Lina Selander ~ 9'
Relieve by Eva Stefani ~ 3'
The last embrace before the fall by Fenia Kotsopoulou ~ 3'
Her* Hands And His Shape by Masha Godovannaya and Silvia das Fadas ~15'
50.000 Touches [excerpt 8] by Fenia Kotsopoulou ~ 7'
Violent Mirage of the Harp by Cameron Madison ~2'
the blood of horses never dries by Fenia Kotsopoulou ~ 6'
Xaire by Eva Stefani ~ 3'
Premiere Fois by Nikos Ziogas ~2'
Untitled №1 by Masha Godovannaya ~ 5'
Last Rose by Eva Stefani ~5'
22.45 Part Two
I Love Asia (52')
Blue is Lost by Robert Joshua San Luis ~ 15'
Really? by Yoichiro Serizawa ~ 11'
The Place Which Isn’t Necessarily Wrong by Hiromi Saiki ~ 18'
He Was Here and You Are Here by Haruka Doi ~ 8
Where / When
3/8 at 21.00
at Alepotrypa
Exact location here
Free entrance
On the Other Side Of by Mia Felic
(2024, Estonia, 7')
The work explores the transgender and non-binary body in transition through the 19th century photographic process mordançage. The mordançage, using its tremendous chemical pressure alters the silver gelatin prints, causing them to undergo slow, gradual transformation. The tissue of the body and of the print breaks and a new life, new forms are born.
(2007, Greece, 1')
A one minute video by Eva Stefani
Dream[AR]es by Fenia Kotsopoulou
(2025, Greece-Ireland, 3')
DREAM(AR)ES is an experimental video where 35mm images from my personal archive are morphed, bringing them back to life through movement. These images capture encounters, places, and landscapes that, in this short video, are re-activated and reimagined, creating a dream(e)scape where dreams and nightmares blend with echoes of lived reality. The past is revisited, seeking another dimension and way to be experienced.
Fragments of life’s narrative are reassembled, forming an alternative non-linear story. Morphing becomes a specific technical tool of transformation and reshaping, evoking a sense of travel through time and space, heightening the overall atmosphere of the piece. At the same time, the concept of morphing alludes to Morpheus, the Greco-Roman deity, son of Hypnos (Somnus), the god of sleep. Morpheus, whose name derives from the Greek 'morphai' (forms), sends human shapes of all kinds to the dreamer, further connecting the piece to the fluid and ever-shifting realm of dreams.
Blurring the boundary between reality and imagination, DREAM(AR)ES invites viewers into a space where dreams are chasing dreams yet to be dreamed.
(2024, Sweden, 9')
This animation highlights the technological remnants of what is left behind. It is a simplistic creation consisting of color and rhythm. It incorporates X-ray images, figures from Pompeii, and footage of a turtle in Syria. This creation story symbolizes the ability to generate something new and release it, akin to a primordial soup of pixels. The animation emphasizes the constant act of looking, viewing, perceiving, and receiving images. It portrays the relationship between the photographic technique, the apparatus itself, "the machine," and the complexities of distortion in perception and imagination. The film was created using a broken special effects machine from the 1990s, resulting in the destruction, overexposure, underexposure, abstraction, and, ultimately, in the freedom of the material.
Relieve by Eva Stefani
(2001, Greece, 3')
Experimental film based on found footage. A woman kisses a man to the sounds of the relieve alarm playing on the radio. Morning prayers follow.
The last embrace before the fall by Fenia Kotsopoulou
(UK, 2025, 3')
An experimental video work that fuses analog and digital techniques with handcrafted processes, created using Super 8 on expired film, cyanotype on recycled and rice paper, and blood-staining of each frame. Inspired by Mahfoza Oude, a Palestinian woman from Salem in the West Bank, photographed in 2005 by Jafaar Ashtiyef embracing her olive tree before it was cut down by Israeli tanks, the film reprocesses this moment through cyanotype and blood, intensifying its emotional weight. Juxtaposed with this is another elderly woman, 20 years later, hugging an olive tree in the safe margins of her garden in Lincoln (UK). This contrast—between dispossession and security, wailing and peaceful dance—explores displacement, privilege, and belonging. The frame-by-frame process embodies slowness and persistence, mirroring the endurance and grief embedded in the land. By juxtaposing violent uprooting with safe coexistence, the film reveals the unequal relationships between people, land, and the political forces that shape them.
Her* Hands And His Shape by Masha Godovannaya and Silvia das Fadas
(2017, Austria-Russia, 15')
Outdated cameras loaded with expired film stocks will be activated, pointed out by her* hands to the world and its specters. The images will be hand-processed in archaic Russian Lomo tanks long ago taken out of production. Her* hands won’t loose touch with the film material. This time they won’t trust it to others, more professional hands.
Her* hands will wind the celluloid strips into a developing spiral in total darkness, mixing and diluting chemistry, dipping the latent images into it, longing and waiting for these spectral images…
Her* hands will project them– negatives, positives, discolored film stock, painted black-and-white… The ghostly images will be divested of their temporal and spatial characteristics, projected on top of each other, displaced, disjointed, fragmented, deproportioned…
It’s all in her* hands shaping his form, her* labor questioning his authority.
Her* hands will now shape other forms.
50.000 Touches [excerpt 8] by Fenia Kotsopoulou
(2025, Greece-UK, 7')
This is the eighth excerpt from the ongoing experimental film project “50.000 TOUCHES” (2022-current) on the poetics and politics of love, friendship, touch and intimacy in relation to self and other, through the means of alternative image making, performance for/with camera, and analogue filming.
The main ambition and challenge of this body of work lies with devoted attentiveness and deep commitment to a long and slow creative process during which the aim is to hand-develop 50.000 frames (only then the project can be considered completed), using a range of alternative image making techniques- in and out of the darkroom- such as cyanotypes, gelatin silver print, chemigrams, chlorophyll prints, anthotypes, image transfers, lumens, hybrid techniques, as well as super8 analogue film. Oscillating between digital and analogue methods, the frames are developed and re-assembled before being edited to shape an audio-visual poetic journey of a non-linear narrative unfolding through time.
In a process that matters more than the final product, the gaze navigates through the cracks of the body, the mind, and the soul; in search of (un)told stories, deep desires, a dance between past and present, and dreams that yearn to emerge from the subconscious.
Violent Mirage of the Harp by Cameron Madison
(2021, France, 2')
With a synthesis of provocation, the individual is unrestrained—blooming and decaying in the depths of a feral sound bath…
(2023, UK - Finland, 6')
"the blood of horses never dries" (2023) is an experimental film inspired by the poem 'The Horse Fell Off the Poem' by Palestinian poet, Mahmoud Darwish. When love, nature, and war collide, poetry and dance emerge to honour the innocent blood shed in search and longing of freedom; blood which will never dry but will eternally stain the heart.
The film is the juxtaposition of two short films - a super8 filmed in the remote countryside of Humpilla (Finland) and a single shot of the moonset through binoculars - with the morphing/animation of 50 drawings, created during the first 50 days of the on-going massacre against innocent Palestinian civilians following the horrific events of the 7th of October 2023, reflecting the last 75 years of darkness, occupation, and injustice.
(2024, Greece, 3')
A short film by Eva Stefani.
Premiere Fois by Nikos Ziogas
(2025, Greece - France, 2')
Small acts of life.
Nothing important and nothing unimportant.
Untitled №1 by Masha Godovannaya
(2024, Russia, 5')
While walking along Nevskiy Prospect in St. Petersburg, Russia, I saw a young girl dancing this harsh, passionate and seductive dance.
(2017, Greece, 5')
One short film by Eva Stefani
Blue is Lost by Robert Joshua San Luis
(2025, Philippines, 15')
Trapped and lost in a crowded metropolis, the grief navigates its way to find its missing owner in order to travel back home.
Really? by Yoichiro Serizawa
(1980, Japan, 11')
My high school life is the worst, but I wanted to express that feeling while I’m the worst,” says the director, and his feelings are conveyed through direct images. In his room, the protagonist looks at an album while wearing an eye patch for some reason. The sound of sniffling throughout the film. A classroom scene is repeated like a formula. In contrast to the quiet flow of the first half of the film, the second half is filled with the power of visual sadism and a throbbing urge for violence, such as the constant beating of a boy on a motorbike.
The Place Which Isn’t Necessarily Wrong by Hiromi Saiki
(1996, Japan, 18')
The enormous amount of modern stars surrounding us is not a fantastic sparkle of light, but a litter of false information. The “I” in this film collects messages from an imaginary research company. A unique personal film that confronts the fictionalised reality on an equal level.
He Was Here and You Are Here by Haruka Doi
(1986, Japan, 8')
The narration of the filmmaker begins with the image of the “you” in her
mind, as she repeatedly crosses a crosswalk. The image leaves the
screen and is projected everywhere. The image leaves the screen and is
projected everywhere, even on the toilet bowl and the artist’s body. And
the “you of now. A very personal monologue, like reading one’s own
diary, is beautifully expressed through the narrative style and the
experimentation of the images.
